Thuiskomen ergens ver weg

Als ik de reservaties van de voorbije en volgende weken overloop, wordt mijn aandacht getrokken naar het vaste patroon dat de meeste gasten zoeken. Want in tegenstelling tot toeristen die maar al te graag ergens anders overnachten om vakantie te vieren, is het voor zakelijke gasten soms niet zo fijn om ver weg van hun familie of gezin te zijn. Voor sommigen is Molmento dan tijdelijk een tweede thuis en dat proberen ze vorm te geven door telkens als ze terugkomen dezelfde kamer te kiezen. Iets wat vertrouwd is, blijkt vaak rust en huiselijkheid uit te stralen. Soms is de ontgoocheling zelfs van hun gezicht af te lezen als hun favoriete kamer bezet blijkt en ik al lachend opmerk dat enkel de kleur verschilt in onze verder vrijwel identiek ingerichte kamers. Terwijl ze de trap oplopen vraag ik me af of ze behalve ontgoocheld misschien toch ook een beetje benieuwd zijn naar hun ‘nieuwe’ kamer. Of ze verwonderd zullen zijn als ze de aangepaste decoratie zien of geïntrigeerd door de andere lichtinval. Als ik ’s ochtends bij het ontbijt vraag of ze lekker geslapen hebben, krijg ik gelukkig meestal een geruststellend antwoord. En toch reserveren ze de volgende keer weer hun favoriete – lees vertrouwde – kamer.

Mensen en hun comfortzone, het is toch wat denk ik. Waarom gaan we er zo gemakkelijk vanuit dat wat we kennen en wat vertrouwd is ook goed is voor ons? Is het gemakzucht, irrationele angst voor het onbekende of te weinig vertrouwen in onszelf om ons mee te laten voeren in de flow van de dag? Wie zegt dat het buiten je comfortabele, vertrouwde omgeving niet veel fijner, gezelliger, mooier, vrediger, spannender enzovoorts kan zijn? Tot pakweg twee jaar geleden was mijn comfortzone er eentje van (fysieke) pijn, gebrek aan zelfliefde en angst voor de toekomst. En heel eerlijk toegegeven was het veel gemakkelijker om me daar als slachtoffer in te wentelen dan om een andere draai aan mijn leven te geven. Het kostte me honderden gesprekken met twee stemmetjes in mijn hoofd om mezelf zover te krijgen om eindelijk die dingen te doen die al zo lang aan me trokken maar die ik altijd voor me uitschoof uit angst om de confrontatie met mezelf aan te gaan. Maar die eerste stap op de valreep van 2021 opende de deur naar de wereld buiten mijn comfortzone. De ene na de andere ervaring openbaarde zich, nieuwe ont-moet-ingen leerden mij dat niets moest en alles mocht. Wat een vrijheid, wat een ruimte, wat een genot om thuis te komen ergens ver weg van mijn comfortzone en toch helemaal in mezelf.

Dus de volgende keer dat mijn favoriete kamer in mijn favoriete B&B (ja hoor, ook B&B-uitbaters hebben zo hun favoriete plekjes 😊) niet vrij blijkt te zijn zal ik mij dankbaar afvragen wat het lot nu voor mij in petto heeft dat nog beter kan zijn. En vol spannende verwondering de deur openzwaaien.